[KP] nie wiem ile papierosów dziennie wypalam...

...i nie wiem co dalej robić z tak mile rozpoczętym wieczorem

i nie wiem czy nie byłoby dobrze zamknąć się w szafie

i wyobrażać sobie że jest się zamkniętym w raju

że jest się szczęśliwszym od śliwek i że ma się wszechświat

w dupie na samym dnie dupy w dupie pancernej

za siedmioma dupami

Ruaraidh 'Ruar' Crawford

29, dyrektor, nauczyciel matematyki w klasie IV i V

To, że jest dyrektorem nie oznacza wcale, że się do tego nadaje. Rodzinny interes. Jedni muszą być prawnikami, inni lekarzami, a jemu przypadło w spadku udawanie porządnego. Jakby nie patrzeć, to ostatnia rzecz, którą potrafi. Na stanowisku dopiero od początku bieżącego roku szkolnego. Póki co bez większych zgrzytów z gronem pedagogicznym. Zamieszkuje apartament niedaleko internatu, jeździ starą, dwukołową maszyną, a w domu trzyma swoje własne, osobiste, dziewięćdziesięciocentymetrowe bydle rasy wilczarz irlandzki.


Zrozum proszę, że mówiąc odejdź, miałem na myśli teraz. Nie jutro, nie za tydzień. Wyjdź. Nie potrzebuję Twoich pogardliwych spojrzeń i milczenia. Sam potrafię przenikać myślami przez ściany, więc nie czuj się tutaj potrzebny. Gdzie byłeś, kiedy moje zatopione w szkarłacie dłonie dotykały martwych, zimnych członków? Gdzie byłeś, kiedy w popłochu opuszczałem mieszkanie, nie mając przy sobie nawet drobnych na bilet? Mówisz, że mogę liczyć na Twoje wsparcie, ale ono jest niczym w porównaniu z gamą moich przewinień. Gdybyś tylko wiedział o rozbitych szybach i sercach, zdewastowanych domach i ciałach, o złamanych obietnicach i palcach, może w końcu zrozumiałbyś, jak bezpodstawne są Twoje telefony. Zmieniłem numer, nie trudź się. Kraj również, więc nie czuj się przypadkiem wyróżniony. Zostaw mnie. Śpię nago, piję mleko wprost z kartonu i noszę tę samą kurtkę od sześciu lat. Spóźniam się zawsze, palę papierosy na mszy o osiemnastej i kradnę ser ze sklepu spożywczego na rogu. Nie mieszaj się w to, nie goń mnie i nie próbuj oswoić, bo wybiję Ci wszystkie zęby, jeden po drugim, a później Cię nimi nakarmię. I nie mów mi, że to co robię jest złe, bo nie ma we mnie nic, co wzięłoby Twoje (jakiekolwiek Twoje, choćby obce) zdanie pod uwagę.
Wracam do tamtego miasta, do tych ludzi i teraz to ja jestem obcy. Nikt nie pamięta, nikt nie kojarzy, wszyscy są ślepi na przeszłość, którą przecież wymalowaną mam na twarzy. A może ukryłem ją wewnątrz, upodliłem się na tyle, by tamte zdarzenia rozmyły się w gamie nowych, gorszych, bardziej przebrzydłych? Nie podchodź, bo znów zrobię Tobie krzywdę, rozetnę wargi niedopowiedzeniami, przysporzę zapalenia ucha każdym niezdrowym kłamstwem. I oczywiście, będę najbardziej pociągającą istotą na świecie, ale czy nie tak działa każdy drapieżnik, by posiąść swoją ofiarę?